Od Damona

Umieranie jest gorsze niż myślałem. Udałem przed Stefanem że umarłem, a potem zwiałem. Podjąłem wysiłek by znaleźć tego wilka. Jeden problem - byłem strasznie słaby. Postanowiłem znaleźć pewnego wilkołaka o imieniu Roy Sware. Szybko go znalazłem w klubie. Jak doszedłem że to ktoś z jego watahy? Miał znak (nawet przez futro było go widać) który jest obowiązkowy w jego watasze. Siedział przy barze. Po kilku minutach sprzeczki był przy ścianie z lotkami. Jak nie chciał odpowiedzieć rzucałem jedną z nich.

-Gdzie jest twoja rodzina? - Spytałem. Nie odpowiadał więc rzuciłem. Szybko się wygadał. Zabiłem go. Wziąłem samochód i pojechałem w wskazane miejsce. Był to ładny domek. Zapukałem. Otworzyła ładna młoda dziewczyna

-Witam, mogę zadzwonić? Samochód mi nawalił - Wskazałem w miejsce samochodu. 

-Oczywiście! Wejdź - Zaprosiła mnie. Szybko ją zabiłem. 

-Kto to, Sarah? - Do przedpokoju weszła jej matka. Wampirzym tempem przytrzasnąłem ją do ściany

-Gdzie jest wataha twojego męża? - Zauroczyłem ją

-Trzy kilometry stąd w stronę lasu - Powiedziała grzecznie. Zabiłem ją, wypijając całą krew. Otarłem usta brzegiem dłoni i wyszedłem z domu. Podążyłem w stronę watahy. Zastałem małą wioskę. Napadł mnie wielki głód i halucynacje. Zabiłem wszystkich, wypijając krew. 

*Po powrocie*

Zobaczyłem Belle w lesie. Podszedłem ją od tyłu. 

-Cześć - Mruknąłem. Przestraszona odskoczyła

-Damon! Przecież ty nie żyjesz!!!

-Z technicznego punktu widzenia to już od 160 lat

-Ale..ale przecież nie masz prawa już żyć! Zostałeś ugryziony - Powiedziała nadal wstrząśnięta. Odchyliła mi koszulkę do miejsca gdzie byłem ugryziony. Ani śladu. Patrzyłem w niebo - Jak..jak to możliwe? Przedzież Stefan mówił że umarłeś!

-Ale żyję. Zdobyłem krew tamtego wilkołaka - Spojrzałem na nią - Szczerze? Myślałem że już cię nigdy nie zobaczę. Cieszę się że jednak tak.

-Damon...

-Chciałem zobaczyć twoją reakcje. Byłaś szczęśliwa że żyje. Nie możesz powiedzieć że nic do mnie nie czujesz. Że jestem ci całkowicie obojętny

(Bella?)